Van cayendo les primeres hores de la mañana. El sol llevántase ya penriba l'horizonte, pero los montes cernanos entá nun dexen pasar el so calor. La humedá de la tierra entá nun escampló y somorguia el valle nun mar de borrina. No baxó'l monte, dexando atrás los praos caberos donde entá nun llindia'l ganáu, amenazadoramente rodiáu por un ocalital de triste verde opacu sobrevive, a dambos llaos d'un camín que ya nun lleva a naide a nengún llau, un pequeñu castañéu.
Eses vieyes muries que enmarquen el camín, rescaldu d'una ancestral tradición campesina que tarazó montes y valles, amuesen al visitante ocasional les guelgues que'l tiempu, la humedá y la solombra traen: piedres cubiertes de mofu, árboles enraigoñaos n'elles y tramos argayaos.
Arboles vieyos, de tueru firme, frondosu ramaxe desnudu. Exemplares mozos, viviendo los sos primeros iviernos. Toos en xuntanza. Amestaos nun ambiente difuminao, dando-i al llugar un airiquín d'antañu, máxicu, trayendo a la memoria vieyos recuerdos, sentires escaecíos.
La borrina caltién la temperatura. Fai frescu. Oise'l ruxir d'un regueru que baxa cercanu, xuntando la so base melódica colos solos de los páxaros que esconsoñen ente los árboles. El suelu de tierra, cubiertu de bona capa de fueyes muertes mediu podríes, rezuma l'agua la rosada. N'algunos llugares, nos que la tierra asoma, les güelgues d'un xabalí dan fé del so pasu.
Equí ya ellí van medrando escayos y cotoyes cegando les caleyes. Ente les rames medren telarañes tremaes de gotes d'agua que brillen a la lluz de los primeros rayos que, venciendo la resistencia, atraviesen la borrina. La temperatura aumenta puquitín a pocu. La borrina va aclariando y, al cau, escampla.
No hay comentarios:
Publicar un comentario